Kabullendim ...

Kendime acı çektirmeyi seven bir insanım. Ne fotoğraflarını yaktım, ne bana verdiklerini attım ...Her gün bir kere, sakladığım çekmeceden çıkartıp bakıyorum onlara. Özlediğimden değil. Özlemek şöyle dursun.
Göz göre göre unutuyorum işte seni anla... Kaçarak değil, kabullenerek kurtuluyorum senden, hafızama kattığın anılardan.
Yolda yürürken, senin kokun geliyor burnuma mesela, hemen çevreme bakınıyorum.Yoksun... Orda da kabulleniyorum. Bir tek sen öylesine güzel kokmuyorsun ki... Bunu kabullenip yürümeye devam ediyorum.
Sonra otobüste giderken, yol üstündeki bir çok dükkana,apartmana ismini vermişler görüyorum. Nerden çarpıyor gözüme bilmiyorum, seni tanımadan önce , hiçbirinin senin isminde olduğu dikkatimi çekmemişti. Olabilir diyorum.Herkesin,herşeyin ismi senin ismin olabilir. Onu da kabulleniyorum.
Geçen gün ilk defa, geçen kış giydiğim kırmızı montumu giydim. Nasıl sarıldıysan bana,nasıl sıkıca kenetlendiysek geçen kışın soğuklarında, işlemiş montumun kumaşına kokun. Kuru temizlemeye verdim. Her şeyi kabullenirim de, bana ait hiçbir şeye bulaşamazsın,karışamazsın artık ........
"Sezen Aksu-Unuttun mu beni?" çalıyor bir de ben bunları yazarken... Seni gördüğüm en son gün, "Dinledin mi?, Çok güzel " demiştin. Sen gittikten sonra her gün dinledim. Unuttun mu beni , bilmiyorum. Unuttuysan, zor olur, çok zor olur ama onu da kabullenirim.  Dedim ya, kendime acı çektirmeyi seven bir insanım. Sana hiç olamadığım kadar, kendime gaddarım. Kendim yakarım kendi canımı da, bir daha senin yakmana asla izin vermem !